BEDHU
Dening Ariesta Widya
“Wong
edan ora bias nggawa keputusan.” Tembunge sakkepenake. Sifat nekade yen duwe
karep sing wis dak weruhi wiwit dhisik nalika isih kumpul sinau ana senirupa.
Sawijining sifat nekad kang konyol.
“Wis
kok piker dawa yen tundhone bakal korban-korban?”
“Sing
kok karepake bocah-bocah?”
“Mesthi
kabeh wis dirancang tharik-tharik, kaya yen awake arep nindakake borongan
dekorasi utawa nggawe patung.”
“Kowe
jan edan tenan, Sam. Njur bubar iku apa maneh sing arep kok tindakake?”
“Hemm....”
tembunge pedhot ampang.
“Kowe
arep terus ngedan?”
“Aku
ora arep ngedan. Aku arep mengambil keputusan sing nomer loro!”
“Huh...
kowe pancen wis dadi manungsa kepanjingan setan.”
Dheweke meneng, semono uga aku melu
meneng. Sanadyan iku, prakarane dheweke
aku mikir memet. Dhisik entuke karo bojone aku melu dadi wong sing melu andhil
amrih Sam sida ngepek bocah Pakem iku. Ngantik anak-anak loro. Apa ing bab iki
aku ora melu tanggung jawab moril?.
“Apa
keputusanmu sing nomer loro?”
“Hebat.
Kowe mesthi ngarani aku wong dhegleng utawa kenthir.”
Dheweke
tak pandeng. Dak coba nggagapi ati lan pikirane. Nanging dheweke katon ayem
banget.
Karo
pandelenge nrabas menjaba sawise nyeceg rokoke dheweke kandha. “Aku nyidakake
karo Partini Dlangu.”
“Ha,
kowe nekad tenan Sam? Ohh, Sam kowe pancen edan tenan.”
Nalika
dheweke tak pandeng tajem polatane tetep ora owah.
“Kowe
arep adhep2an karo Poejadi, Sam?”
“Dak
kira kuwi dudu sebab Partini wis ngemohi lan gelem nampa aku.”
“Nanging....”
“Ora
ana nanging, Jon. Iki keputusan besar sing wong liya ora kena melu cawe-cawe.”
Sawijining
sore nalika aku lagi nyrempeng karo adhiku ngrampungake pesenan relief grobag
sapi lan Rahwana nggondhol Sinta, Partini teka. Dak sawang praupane katon
butheg. Ora kaya adat saben yen metu saka omah, sing sarwa rapi lan mriyayeni.
Mesthi ana apa-apa. Nanging anggonku nemoni kaya biyasane dak samba
ngrampungake gaweyan. Iku padatanku marang wong sing dang anggep raket.
“Mas
Sam, rene mas.” Aku wiwit nggarit marang wiramaning basane.
“Ana
soal?”
Dheweke
ngulungake kertas stensilan sak cuwil. Saiki kepeksa dak tanggapi kanthi
serius. Cuwilan kertas dak tampani terus dakwaca. Unine cekak: Aku lunga.
Mulihku sak senenge. Sam.
“Wingi
padha gendra?”
“Iya”
Bareng
tak takoni ngono Partini ndhungkluk nyawang tatal-tatal jati sumebar ana jogan.
“Baba
pa?”
“Ngene.”
Tembunge mbacut sawise lungguh ana kursi ukiran pesenane Yoso mitra guru SMP 2
sing during kober dak garap.
“Mas
Sam, lagi nulis naskah. Biasa ora ana apa-apa. Mau kandha kon nyetelake radhio
Australia. Arep ngrungoakake “Dunia Ilmu Pengetahuan”.”
“Ya
njur wis disetelake?”
“Ya
kuwi sing maraho dadi setan. Lha lali ta mas. Wong nalika iku kebeneran RKPD
lagu-lagu ne apik-apik, saka ngarep kamar kae takon apa during jam. Pancen aku
luput bareng dak tiliki jam siaran “Dunia Ilmu Pengetahuan” wis bubar. Ya kaya
ngan kae biasane yen ora ketururtan karepe.”
“Dhik
Partini ya nglayani?”
“Lha
wong njur ngundhat-undhat barang sing wis. Saking mangkelku naskah lan gambar
sing arep dikirim dak wenyet-wenyet. Ora ngira mas, lha kok radhio dicandhak
karo karo muni radhio iki sing marahi, terus dibanting.”
“Mas
Sam ora rene tenan. Yan gene ta dhik wong yaw is ngladeni. Wis ngerti karaktere
dianti wae.” ngarih-ngarihku.
Sanadyan
ing batin muni padha edane. Nulung-nulung wong sing padha manut drowolone
dhewe. Wis seminggu nan dheweke ora ngantor. Lan kepala kantor iku wis appal
karo lageyane anak buah siji iki. Kelakuwane sing nganeh-anehi. Apike yen
ngedhongi diwenehi tombok sauger iku ana gegandhengan karo kariere. Jalaran
saka iku Partini teka ngomahku nakokake Sam saben sore. Malah bojoku sing
tibane umur luwih enom dak kon ngerih-ngerih atine. Jalaran aku yakin Sam ora
bakal lunga nggeblas kaya dara ucul saka pagupon. Keyakinanku iku marga dheweke
isih duwe sanggeman nggarap relief ana kantor dhaerah.
Wis
rong sore iki Partini ora ngetok. Aku ngira Sam mesthi wis bali maneh.
Selagine
aku ngeblak gambar ana dhuwur papan sing arep dak garap ana tritisan keprungu
swara sikil. Nalika sautara dak enteni Sam wis ngedhangkrang ana kursi.
“Partini
ora mrene?”
“Ora.”
Wangsulanku. Lan pancen wis rong sore ora mrene.
“Ngapa?”
Ganti aku sing takon.
“Minggat!”
Wangsulane.
“Ora
kowe sing minggat?” dheweke malah ngguyu nyekakak.
“Kowe
ngerti mesthine?”
“Aku
ora kober melu mikir butuhe wong liya.”
“Dheweke
mesthi mangkel. Radhione dak banting.”
Aku
mung meneng jalaran crita iku wis luwih dhisik tak ngerteni.
“Ngapa
ndadak kok banting?”
“Wis
bosen nduwe radhio sak gelombang.”
Kepinginku
misuh ora wis-wis ndeleng kelakuwane Sam sing nganeh-anehi wiwit dhisik.
Buntelan sing wiwit mau dithangkrongake ana dhuwur meja dibukak. Aku mung
nyawang.
“Saiki
aku tuku radio telung gelombang.”
Radhio
iku terus diputer. Bisaku mung ngelus dhadha.
“Iku
during tilik ngomah?”
“Ngomah
kuncen. Digembok.”
“Lha
selawase iki lunga menyang ngendi?”
“Kowe
ngerti aku lunga menyang ngendi?”
Mangkelku
ora entek-entek. Ditakoni during mangsuli wis balik takon.
“Kowe
mesthi gumun yen aku kandha lunga menyang Pakem.”
Sepisan
maneh aku kepeksa ndlongop krungu tembunge.
“Lunga
menyang Pakem?”
“Iya,
kowe gumun?”
Aku
tetep njenger ndeleng tingkahe wong siji iki. Banjur isih dibacutake tembung
sing luwih nganyelake.
“Jon,
Jon, tegesan ki yen tegesan gudhang garam rak tetep enak.
Teruse
lunga member nggoleki ibune Dina sing wiwit mau utheg ana pawon. Lan mesthine
ora krungu caturanku karo Sam.
Salam kanggo Bambang Harjono dan S. Jos sekota.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar